Wieści znad Sekwany - epilog

II tura wyborów parlamentarnych odbyła się w minioną niedzielę – 17 czerwca – dokładnie tydzień po I turze. Głosowanie, podobnie jak w I turze odbywało się w systemie większościowym, w okręgach jednomandatowych. Kandydaci rywalizowali w 541 z 577 okręgów wyborczych. W 36 okręgach do rozstrzygnięcia doszło już tydzień wcześniej. W wyborach mogło wystartować ponad 1200 kandydatów, którzy uzyskali w I turze co najmniej 12,5% głosów spośród zarejestrowanych wyborców w swoim okręgu. W większości okręgów ten warunek spełniło 2 kandydatów, ale w ponad 100 okręgach udało się to nawet 3 kandydatom (układ znany we Francji jako triangulaire). Ostatecznie jednak znaczna część kandydatów z trzecich miejsc wycofała się popierając kogoś z czołowej dwójki.

Wyniki I tury

Mandatu deputowanego po I turze pewnych mogło być 36 kandydatów, którzy zdobyli większość głosów w swoim okręgu. Wśród nich było 22 kandydatów Partii Socjalistycznej (m.in. premier Jean-Marc Ayrault, minister spraw zagranicznych i były premier Laurent Fabius, minister ds. terytoriów zamorskich Victorin Lurel), 9 kandydatów Unii na rzecz Ruchu Ludowego (m.in. wicemer Paryża Claude Goasguen, były europoseł Alain Marleix), po jednym kandydacie z: Europa Ekologia-Zieloni (Noel Mamiere-pierwszy burmistrz we Francji który udzielił ślubu parze gejów), Radykalnej Partii Lewicy, Nowego Centrum oraz niezależnym kandydacie lewicy i prawicy.
Prezydencka większość uzyskała prawie 40% głosów Francuzów: Partia Socjalistyczna ponad 29,3%, Europa Ekologia-Zieloni prawie 5,5%, pozostałe około 5% padło łupem głównie kandydatów niezależnych wspieranych przez socjalistów.
Opozycyjna centroprawica zdobyła prawie 35% głosów, z czego ponad 27% Unia na rzecz Ruchu Ludowego, Nowe Centrum – 2,2%, Partia Radykalna – 1,2%, Sojusz Centrowy – 0,6%, prawie 4% niezależni kandydaci  popierani przez Unię.
Z partii nie wchodzących w skład tych dwóch bloków poparcie warte odnotowania uzyskały w I turze: Front Narodowy (13,6 % głosów), Front Lewicy (6,9%) oraz Centrum Francji (prawie 1,8% głosów).

Francuzi po 10 latach znowu wybrali lewicę

Startujące partie                                                                                                                                       

• Partia Socjalistyczna – główny trzon bloku proprezydenckiego, 186 deputowanych w poprzedniej kadencji, 22 deputowanych wybranych w I turze. Jej kandydat Francois Hollande został miesiąc wcześniej wybrany prezydentem. W ostatnich sondażach uzyskiwała wyniki między 30 a 35%, walczy o samodzielną większość parlamentarną.
• Unia na rzecz Ruchu Ludowego – główne ugrupowanie opozycyjnego bloku centroprawicowego. 313 deputowanych w poprzedniej kadencji a 9 w I turze, w ostatnich sondażach szła łeb w łeb z socjalistami, walczy o utrzymanie większości w parlamencie.
• Front Narodowy – czołowe ugrupowanie skrajnej prawicy, po przejęciu partii przez młodą, energiczną i pomysłową Marine Le Pen poparcie dla FN znacząco wzrosło, o czym świadczy wynik Le Pen w wyborach prezydenckich i wahające się w okolicach 15% wyniki sondażowe partii w ostatnich miesiącach. W ostatniej kadencji i I turze pozostaje bez deputowanych, dzisiaj walczy o to żeby być niezbędnym "języczkiem u wagi" do większości w Zgromadzeniu Narodowym.
• Front Lewicy – główna siła skrajnej lewicy, 20 deputowanych w poprzedniej kadencji, w I turze bez deputowanych. W ostatnich sondażach stabilne poparcie w granicach 7-8%, liczy na współrządzenie z socjalistami w powyborczym, lewicowym gabinecie.
• Europa-Ekologia-Zieloni – wyborczy  współkoalicjant PS, 3 deputowanych w poprzedniej kadencji, jak dotychczas 1 deputowany po I turze, w sondażach poparcie około 2%, dąży do stworzenia własnej grupy parlamentarnej (wymagane do tego jest zdobycie 20 mandatów). Wyborczy sojusz z PS może znacznie wzmocnić tę partię w parlamencie.
• Ruch Demokratyczny-Centrum dla Francji – ugrupowanie centrowe o charakterze liberalnym, miał 3 deputowanych w poprzedniej kadencji i ani jednego w I turze, w sondażach z poparciem 1-1,5%. Jego głównym celem jest utrzymanie swojego dotychczasowego zaplecza parlamentarnego co przy minimalnym poparciu i braku koalicjantów będzie niezmiernie trudne.
• Konfederacja Centrum (Nowe Centrum-Partia Radykalna-Nowoczesna Lewica-Konwencja Demokratyczna) - sojusz 4 partii o charakterze liberalnym i socjalliberalnym wchodzących w skład bloku centroprawicy. Posiadali 40 deputowanych w ostatniej kadencji, po I turze tylko z 1 deputowanym. W sondażach ich poparcie oscyluje wokół 1%. Ich siła opiera się głównie na sojuszu z Unią. Walczą o uzyskanie jak największej ilości mandatów.
• Radykalna Partia Lewicy – centrolewicowy, socjalliberalny koalicjant Partii Socjalistycznej. W poprzedniej kadencji posiadała 12 deputowanych, po I turze posiada 1 mandat. Jej celem jest utrzymanie obecnego stanu posiadania w Zgromadzeniu Narodowym.

Wyniki II tury

II turę podobnie jak I zdecydowanie wygrała proprezydencka koalicja centrolewicy, obsadzając 306 z 541 wakujących miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (258 socjalistów, 16 zielonych, 11 lewicowych radykałów, 4 lewicowych populistów z Ruchu Obywatelskiego i Republikańskiego, 17 niezależnych kandydatów koalicji). 
Opozycyjny blok centroprawicy wygrał w 218 okręgach (Unia na rzecz Ruchu Ludowego - 185, Nowe Centrum-11, Partia Radykalna-6, Sojusz Centrystów-2, konserwatywna Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna  - 2, Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów- 1, Solidarna Republika - 1, konserwatywno - narodowy Ruch dla Francji  - 1, eurosceptycy z Powstań Republiko  - 1, niezależni kandydaci bloku-8). 
Listę członków francuskiego Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji uzupełnia 10 posłów Frontu Lewicy (7 komunistów, 1 członek Partii Lewicy i 2 członków Federacji na rzecz Alternatywnego Społeczeństwa Ekologicznego), 2 Frontu Narodowego, 2 Centrum dla Francji, 2 Martynikańskiej Partii Niepodległościowej i 1 Ligi Południowej (rozłamowcy z Frontu Narodowego).

Analiza

Partia Socjalistyczna wraz z najbliższymi sojusznikami zdobyła bezwzględną większość głosów (314/577). Oznacza to, że będzie mogła rządzić bez oglądania się na koalicjantów takich jak Zieloni czy partie Frontu Lewicy.
Europa Ekologia - Zieloni (EELV) skorzystała z wyborczego sojuszu z socjalistami, zwiększając liczbę deputowanych z 4 do 17. Umożliwia to Zielonym utworzenie oficjalnej grupy parlamentarnej. Zieloni stali się trzecim co do wielkości ugrupowaniem w Zgromadzeniu Narodowym.
Front Lewicy, który wystartował samotnie i unikał wszelkich wyborczych sojuszy z socjalistami aby zachować niezależność, stracił połowę swoich mandatów (z 19 do 10), mimo znacznego wzrostu liczby uzyskanych głosów. Front stracił prawo do tworzenia grupy parlamentarnej (nie posiada wymaganych 15 deputowanych). 
Unia na rzecz Ruchu Ludowego – obecnie główna partia opozycyjna – straciła 112 mandatów.  Kilku z jej prominentnych członków zostało pokonanych, w szczególności 20 z 41 członków Frakcji Prawicy Ludowej (twarda prawica) – m.in. Eric Raoult i Maryse Joissains – Massini. Zaraz po klęsce czołowi członkowie partii wezwali do ponownego przemyślenia pozycji i utwierdzenia jej wartości. Doszło do konfliktu między liderami UMP na tle zakazu porozumienia z Frontem Narodowym.
Ruch Demokratyczny (Modem) stracił parlamentarnego przywódcę. François Bayrou został pobity w swoim okręgu wyborczym przez socjalistycznego rywala. Liczba deputowanych Ruchu spadła z 3 do 2: Jean Lassalle'a (ponownie wybrany w Pyrénées-Atlantiques ) i Thierry Robert (który zdobył miejsce z UMP w La Réunion ). Porażka Bayrou była postrzegana jako potencjalnie druzgocący cios nie tylko dla jego własnej kariery, ale także dla partii, którą sam zakładał. Był to także ogromny cios dla centrum  we francuskiej polityce. 
Tym bardziej, że pozostałe dwie partie centroprawicy: Nowe Centrum i Partia Radykalna utraciły miejsca w Zgromadzeniu mimo wyborczego sojuszu z UMP. Reprezentacja Nowego Centrum w Zgromadzeniu zmniejszyła się z 25 członków do 14. Oznacza to, że nie będzie już uznawana jako grupa parlamentarna. Partia Radykalna uzyskała tylko 6 mandatów.
Skrajna prawica uzyskała miejsca w Zgromadzeniu po raz pierwszy od czasu wyborów w 1997 r. 
Przywódcy FN – Marine Le Pen i Louis Aliot – zostali pokonani, ale 22 letnia siostrzenica szefowej FN Marion Maréchal – Le Pen została wybrana w Carpentras. Pomogła jej kandydatka socjalistów która w I turze zajęła III miejsce i pomimo nacisków władz partii nie wycofała się i nie poparła kandydata Unii. Adwokat Marine Le Pen – Gilbert Collard, który nie jest członkiem Frontu Narodowego, nominowany przez nią został wybrany, dając FN drugie miejsce w Zgromadzeniu (po raz pierwszy od 24 lat). Ponadto były członek Frontu Narodowego, a teraz niezależny prawicowy polityk, Jacques Bompard, został wybrany w okręgu wyborczym sąsiednim do okręgu, w którym została wybrana Maréchal – Le Pen.
W departamentach i terytoriach zamorskich, kilka lokalnych sił zdobyło lub utrzymało reprezentację w Zgromadzeniu. Gujańska Partia Socjalistyczna wygrała w 1 z 2 okręgów w Gujanie, powracając do Zgromadzenia po raz pierwszy od 1993 roku. Jej deputowany, Gabriel Serville, zasiądzie w socjalistycznej grupie parlamentarnej. Martynikańscy separatyści uzyskali dwa miejsca w Zgromadzeniu tym samym podwajając dotychczasową reprezentację. Boinali Said  - przywódca lewicowego "Ruch przeciw wysokim kosztom życia" – zdobył jeden z dwóch dostępnych mandatów na Majotcie. W Nowej Kaledonii oba mandaty zostały uzyskane przez centroprawicową, antyniepodległościową partię Razem Kaledonia, która uzyskała je w sojuszu z Unią. W Polinezji Francuskiej konserwatywne, proautonomiczne i antyniepodległościowe Zebranie Ludowe wygrało wszystkie trzy mandaty.

Nowa wschodząca gwiazda francuskiej polityki Marion Marechal Le Pen

Źródło: http://www.france-politique.fr/elections-legislatives-2012.htm 

Dominik Nowak